Περί του Τεμένους

Σήμερα ο Υπεύθυνος Πολίτης δεν έχει παραπολιτικά. Γιατί επί του πιεστηρίου αποφασίσαμε- με αφορμή και τη συνέντευξη του Δημήτρη Καλογερόπουλου σε καθημερινή εφημερίδα- να περιλάβουμε στην ύλη μας το θέμα του υπό ανέγερση Τεμένους στον Ελαιώνα, στην περιοχή του Δήμου Αθηναίων μεν, αλλά στα όρια σχεδόν με το Αιγάλεω.

Πρόκειται κατά την άποψη όλης της συντακτικής μας ομάδας για θέμα μείζονος σημασίας για ολόκληρη τη Δυτική Αθήνα, το οποίο με προσοχή και ψυχραιμία πρέπει να προσεγγίσουμε, να εντοπίσουμε τους συγκεκριμένους κινδύνους που ενδεχομένως έχει και τους τρόπους που μπορούν να αποσοβηθούν αυτοί.

Σίγουρα το θέμα δεν ενδείκνυται για πολιτική εκμετάλλευση, εκτός κι αν ο στόχος είναι ο φτηνός λαϊκισμός και όχι η ουσία. Και από αυτή την άποψη- και μόνο- μάλλον καλό είναι πως η ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή έγινε ομόφωνα.

Λέω μόνο, γιατί δεν σας κρύβω, πως δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη ως κάτοικος της ευρύτερης αυτής περιοχής να μπαίνω όπως και όλοι μας στην λογική της αντιμετώπισης ενός ζητήματος που άλλοι μου επιβάλουν και εγώ πρέπει να αποδεχθώ. Θα προτιμούσα, ας πούμε, οι δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων, να μπουν στη δική μου λογική. Που σαφώς και χωροθετούν το Τέμενος εντός των τοπικών ορίων αρμοδιότητάς τους (και άρα τυπικά λόγος δεν μου πέφτει), αλλά μάλλον ηθικό και ενάρετο θα ήταν- αν μη τι άλλο- να με ενημερώσουν εγκαίρως και να ακούσουν και την άποψή μου, καθώς σε οικιστικές περιοχές της πόλης που εγώ ζω θα λειτουργήσει. Και βέβαια, έστω και τώρα, λίγο αλλά όχι αρκετά αργά, ελπίζω να ανοίξει ένας τέτοιος διάλογος με τις τοπικές αρχές και τους πολίτες.

Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως να τους είχε ξυπνήσει από τον λήθαργό τους ο δήμαρχος του Αιγάλεω, με την πολύ ενδιαφέρουσα πρότασή του να δημιουργηθεί και δεύτερο Τέμενος στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών, μέτρο αναγκαίο- πολύ πιθανόν και επαρκές- για να αποφευχθεί η υπερβολική συμφόρηση- επομένως και υποβάθμιση- του Αιγάλεω και όχι μόνο. Διότι το πρόβλημα εκεί θα εντοπιστεί, όταν κατά τη διάρκεια μουσουλμανικών εορτών, χιλιάδες οι πιστοί του Ισλάμ θα συρρέουν στο μοναδικό χώρο λατρείας που θα τους διατίθεται. Αν υπάρξει όμως και η εναλλακτική επιλογή, τα πράγματα θα γίνουν πολύ διαφορετικά.

Σχετικώς ήδη στην εφημερίδα μας έχουν φτάσει πολλές φωνές διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας. Όχι γιατί οι κάτοικοι της Δυτικής Αθήνας είναι ρατσιστές ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Αντίθετα ο τόπος αυτός έχει προκόψει με ιδρώτα και αγώνες, ώστε οι άνθρωποί του να έχουν σε περίσσια κοινωνικές ευαισθησίες και συλλογική συνείδηση. Ώστε να σέβονται το δικαίωμα που συνιστά η ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων και να έχουν ήδη δοκιμαστεί επιτυχώς στην αποδοχή και αφομοίωση φυλετικών και θρησκευτικών μειονοτήτων στους κόλπους της τοπικής μας κοινότητας. Οι λόγοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που λίγο πριν ανέφερα. Κοινώς, «ναι είναι απαραίτητο το Τέμενος, αλλά γιατί εδώ;» ή «γιατί δεν μας ρώτησαν;» είναι τα ερωτήματα που βασανίζουν τον κόσμο. Και είναι εύλογα. Όμως δεν έχουν πλέον και σημασία. Ο κύβος ερίφθη βλέπετε και έδειξε Ελαιώνας. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πια το που και το γιατί, αλλά το πώς.

Εδώ μπαίνουμε στην ουσία.

Γιατί η ιστορία αυτή δεν υπάρχει λόγος να ισοδυναμεί στο νου μας με την λέξη «καταστροφή». Το Τέμενος θα κατασκευαστεί σε τρία περίπου χρόνια και ως τότε πολλά μπορούν να γίνουν, ώστε καμία επιβάρυνση να μην υπάρξει για την περιοχή. Για να συμβεί αυτό πρέπει φυσικά να γίνουν πολλά, από πολλούς.

Ας δούμε δύο σημαντικά- θετικά- δεδομένα: Κατ’ αρχάς, όπως είπαμε, το Τζαμί θα γίνει στον Ελαιώνα. Στην ίδια πάνω- κάτω περιοχή όπου θα ανεγερθούν και οι υπερσύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις του Παναθηναϊκού. Γεγονός εξαιρετικά θετικό, αφού οι αναγκαίες υποδομές δεν θα εξαρτώνται πλέον αποκλειστικά από το- συχνά οκνηρό- κράτος μας, αλλά θα ελέγχονται και από δύο κολοσσούς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που θα έχουν το αντίστοιχο νόμιμο συμφέρον.

Επίσης, αν σε κάτι πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στην σημερινή πολιτική ηγεσία, είναι γιατί επέλεξε με χρήματα του κράτους να κατασκευάσει το Τζαμί, να το κρατήσει στην ιδιοκτησία του δηλαδή και απλώς να παραχωρεί τη χρήση του, διορίζοντας μάλιστα τον ιμάμη. Άρα και να μπορεί να θέτει ένα μίνιμουμ κανόνων για τη λειτουργία του.

Ας καταρρίψουμε τον μύθο: Ας βγάλουμε επιτέλους από το μυαλό μας ακραίες καταστάσεις βγαλμένες από το παρελθόν και από τις κινηματογραφικές ταινίες. Εικόνες σαν αυτές ενός ιμάμη να βγάζει από τον μιναρέ… αλαλαγμούς που θα ακούγονται σε όλη την πόλη και άλλες παρόμοιες, από εκεί προέρχονται. Και ο πανικός κάνει κακό.

Και ας κλείσουμε με την πρόκληση. Να πιέσουμε όλοι μαζί για την έγκαιρη εξεύρεση εφικτών λύσεων. Όπως αυτή που προτείνει ο Καλογερόπουλος…

Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι μεγάλο, θα ειπωθούν πολλά και θα επανέλθουμε.

16 Νοεμβρίου 2006

Β.Α.Π.