Για έναν πόλεμο που κάνουν άλλοι (Ισραήλ) για λογαριασμό άλλων (Η.Π.Α.), με θέατρο επιχειρήσεων μια χώρα (Λίβανος), ενώ στόχος είναι μια άλλη (Ιράν) και με γελοία- για τέτοιας έκτασης επιχειρήσεις- δικαιολογία, πολλοί μπορούν να ντρέπονται. Με αυτά όμως που έπονται, μάλλον πρέπει να τρομοκρατούνται…
Ως την ώρα που έγραφα το άρθρο αυτό, σε τουλάχιστον 400 ανθρώπους έχει στοιχίσει τη ζωή η επιχείρηση «Αλλαγή Πορείας». Στο Λίβανο, ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 344, με τους μισούς από αυτούς να είναι ΠΑΙΔΙΑ. Σε μια χώρα που έχει πληθυσμό λιγότερο από 4 εκατ., αναγκάστηκαν να μετακινηθούν λόγω των βομβαρδισμών 500.000 άμαχοι ενώ δεκάδες χιλιάδες ξένοι υπήκοοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα.
Και η Γηραιά Ήπειρος, κοιτίδα- υποτίθεται- πολιτισμού και πολιτικής σκέψης τι κάνει; ΤΙΠΟΤΑ. Τι μπορεί να κάνει; Όπως κατάφερε να είναι σήμερα, μάλλον ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ. Ούτως ή άλλως, ένα κομμάτι της ήταν ανέκαθεν γραφείο εντολοδόχων του «Θείου Σαμ». Με τη διεύρυνση της Ε.Ε.- και συνεπεία της ηλίθιας Περεστρόικα, που δεκαετίες ακόμη θα πληρώνουμε- το κομμάτι αυτό κατέστη πλειοψηφία. Σε αυτή, ούτε κατά διάνοια- παρά τις σκόπιμες και ανιαρές κλάψες ορισμένων- δεν ανήκει η χώρα μας. Και σε ένα μέρος μπορεί να εξηγηθεί έτσι το γεγονός, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε εκ των πρώτων και μάλλον ο πιο κατηγορηματικός στη καταδίκη της εισβολής. Όμως υπάρχει και κάποιος άλλος, πολύ πιο κρίσιμος λόγος, που αφορά όχι τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει τώρα, αλλά περισσότερο τι μπορεί να ακολουθήσει…
Τι μπορεί λοιπόν να ακολουθήσει; Όσα παραπάνω θλιβερά καταγράφονται στην Ευρώπη, πάνω- κάτω, ισχύουν και για τον αδύναμο και κατευθυνόμενο Ο.Η.Ε. Επειδή όμως η σημερινή έκρυθμη κατάσταση κτυπά κόκκινο, αμφότεροι ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ τώρα να αντιδράσουν. Ήδη ο Κόφι Ανάν ζητά κατάπαυση των πυρών, επιστροφή των ομήρων και κάνει λόγο για υπερβολική βία. Το αυτό και η Ε.Ε. Και βεβαίως, αποδέκτης δεν είναι οι Ισραηλινοί, αλλά- στο βάθος η Αστερόεσσα. Το σημείο αυτό είναι και το πιο κρίσιμο. Γιατί αν αποφάσισαν οι αμερικανοί πως ήρθε η ώρα ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ πια να αγνοήσουν αυτούς, που είτε εκφράζουν ένα μεγάλο κομμάτι του σύγχρονου δημοκρατικού κόσμου, είτε αποτελούν τον έστω κατ’ επίφαση εκπρόσωπο της διεθνούς νομιμότητας, πάμε προς μια νέα τάξη πραγμάτων. Και από έναν διεθνή χωροφύλακα σε έναν παγκόσμιο δυνάστη. Που οι φίλοι του, όπως το Ισραήλ, δεν έχουν λόγο να δίνουν λογαριασμό πουθενά.
Και- για να έρθουμε στα δικά μας- στους φίλους είναι και οι Τούρκοι. Με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται και πολύ προσεκτικά εξετάζει τόσο η ελληνική διπλωματία, όσο και ο έλληνας πρωθυπουργός…