Ελλάς, η Μικροκοσμική

Την ώρα που εμείς από συνήθεια πλακωνόμαστε- κρατώντας μια από τις τελευταίες παραδόσεις μιας πολιτικοποιημένης Ελλάδας, που από καιρό έχει σβήσει- αν η Πρωτομαγιά είναι αργία ή απεργία ή ασκούμε μικροπολιτική αντιπολίτευση, χωρίς θέσεις ευθύνης, ή εκφράζουμε σε πορείες (εξυπηρέτησης της ματαιοδοξίας μας) τα αντιαμερικανικά μας αισθήματα- ενώ δεν μας ενοχλεί το ότι είμαστε η πλέον αμερικανοποιημένη κοινωνία της Ευρώπης-  πολλά είναι αυτά τα σοβαρότερα που γίνονται γύρω μας και μας αφορούν, συχνά στον υπερθετικό βαθμό.

Γιατί η γη γυρίζει και χωρίς τη συμβολή μας.

Μια γη, που φέτος «γιορτάζει» τα 20 χρόνια από το Τσερνόμπιλ και απειλείται από μέγιστη κρίση στις περιοχές του Ιράν και του Πακιστάν και στην οποία, όπως μας πληροφορεί η Γιούροστατ, αποτελούμε το 5ο πιο σπάταλο (!) σε ενεργειακούς πόρους κράτος.

Και τι έγινε, όμως; Μήπως στην Ελλάδα, δείξαμε ποτέ κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε ζητήματα περιβάλλοντος- της ίδιας της ζωής του πλανήτη μας;

Ή μήπως κοιτάξαμε ποτέ προς το αύριο, ώστε να εξασφαλίσουμε στα εγγόνια μας το καλύτερο μέλλον, που οι προηγούμενοι από εμάς δεν προνόησαν να μας κληρονομήσουν;

Η απάντηση είναι βεβαίως όχι.

Και τον αντίλογο του τύπου  «και εκείνοι (οι όποιοι) που κοίταξαν με ανησυχία προς το μέλλον, τι κατάφεραν;» ή «τι λες ρε φίλε. Εδώ από την ανεργία, έχει πάει το στομάχι μου στην πλάτη, με αυτά θα ασχολούμαι;» συγνώμη αλλά δεν μπορώ να τον δεχθώ. Γιατί αυτή η παθητικότητα μας έφερε εδώ που είμαστε. Και δεν νομίζω να είναι κανείς από εμάς ευχαριστημένος.

Αλλά τι να λέμε τώρα; Ακόμα και στα «καθ’ ημάς», στα εσωτερικά και τα εθνικά μας ζητήματα, προσπαθήσαμε ποτέ να κινηθούμε σε ένα ενιαίο πλάνο στρατηγικής, με σταδιακά και σε βάθος χρόνου βήματα υλοποίησής του; Ποτέ. Και το γεγονός ότι ως σήμερα υπάρχουμε, μάλλον σε κάποιον Θεό της Ελλάδας πρέπει να το αποδώσουμε.

Αν όμως η τύχη είναι ως σήμερα γαλανόλευκη, δεν σημαίνει ότι κάποτε δεν θα μας βαρεθεί και δεν θα μας γυρίσει την πλάτη, οδηγώντας μας σε σοβαρές δοκιμασίες.

Και μια τέτοια δοκιμασία ίσως πρέπει να αναμένουμε το προσεχές Φθινόπωρο, που προβλέπεται ιδιαιτέρως θερμό στα ανατολικά μας σύνορα. Τον Οκτώβριο θα δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση προόδου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Τουρκία. Και δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη για τους γείτονές μας, που συνεχίζουν να πορεύονται ως χώρα ενάντια σε κάθε έννοια σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και προκλητικοί στις διεθνείς τους σχέσεις. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως αντιδρούν, όταν ζορίζονται. Πόσο μάλλον τώρα που περνούν φάση έρωτος (άρα και αίσθησης παντοδυναμίας) με την μαμά Αμερική. Στο κάτω- κάτω με τους Έλληνες έχουν να κάνουν. Της ανυποληψίας της προηγούμενης δεκαετίας στην εξωτερική πολιτική και του «ευχαριστώ τους Αμερικάνους».

Λέτε να το πολυσκεφτούν να φτιάξουν νέα Ίμια;

Υ/Γ: Αλήθεια, για την Πρωτομαγιά δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα. Πρωτομαγιά= Ημέρα μνήμης. Αγώνων λαϊκών. Διεκδικήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πρωτομαγιά= Απεργία. Θα μου πεις, από την άλλη, «τι διεκδικήσεις και κουραφέξαλα; Ούτε που θυμάμαι τι έγινε την Πρωτομαγιά. Αυτά ήταν παλιά, «last year», που έλεγε και η διαφήμιση». Ε, τότε φίλε γιατί να κάτσουμε; Και να πληρωθούμε κι από πάνω; Αλλά δεν φταις ούτε εσύ, ούτε εγώ. Οι κυβερνήσεις φταίνε, που δεν λένε να καταλάβουνε ότι υποχρέωση τους είναι η πρόοδος και όχι η κολακεία του λαού. Κι από αυτή την κυβέρνηση, που προσδοκώ πολλά, περίμενα φέτος ξεκάθαρη την απάντηση: Όχι αργία. Αλλά δυστυχώς, δεν την έδωσε.