Δυτικά… ΓΕΙΤΟΝΙΑ!

Π

οιος θα περίμενε ότι η- πριν κάποιες δεκαετίες συχνά με γραφικό ή παρακμιακό φορτίο- λέξη «γειτονιά», σήμερα θα αποτελούσε το τελευταίο οχυρό μιας ολάκερης εποχής, που με όλα τα τρωτά και τις αδυναμίες της κουβαλούσε και την περηφάνια της φιλοσοφίας της, της λεβεντιάς της, της μπέσας της…

Μιας εποχής, που τα χε όλα: Πείνα, μόχθο, πολιτική αναταραχή, μπλε, πράσινα και κόκκινα καφενεία. Διώξεις, ρεβανσισμούς και αγωνίες. Πόλεμο. Αλλά και ελπίδα και ορίζοντα και ανθρωπιά. Το «καλημέρα» της γειτονιάς, την έγνοια του γείτονα, που ήταν δικός μας άνθρωπος, όπως κι ο καφετζής, ο μπακάλης, ο μανάβης ή ο παπουτσής. Τον σκληρό αγώνα ακόμη για τη γνώση, την κατάκτηση της αλήθειας, το κίνητρο για κάτι καλύτερο. Πράγματα δηλαδή που σήμερα αν θέλεις να τα βρεις, πρέπει να τα αναζητήσεις σε καμιά παλιά καλή ελληνική κωμωδία ή ιταλική ηθογραφία…

Γιατί και σήμερα έχουμε πείνα, αλλά άμα τη συγκρίνεις με την παλιά, μάλλον θα ντραπείς. Και σήμερα έχουμε πολιτικές κόντρες, μόνο που περιορίζονται στο πεδίο του ανταγωνισμού για το ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση- για ιδεολογίες μη μιλάς, δεν μας παίρνει… Και σήμερα, παλεύουμε για το μεροκάματο- ίσως και περισσότερες ώρες από τότε, μόνο που αυτό που κάνουμε δεν τ’ αγαπάμε, δεν μας γεμίζει.

Και αλήθεια, τι να σε γεμίσει, όταν πλέον με το που γεννιέσαι αντί για τα στρατιωτάκια ή τις κούκλες σου, που ήταν οι ηθοποιοί στη δική σου παράσταση, έχεις μόνο το χειριστήριο του βιντεοπαιχνιδιού «σου», όσο «σου» μπορείς να το πεις, τη στιγμή που σε «περιμένει» με έτοιμο το σκηνικό, το σενάριο και τα εφέ του; Όταν τελικά μόλις αρχίσεις να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, ήδη βρίσκεσαι στη μέση ενός ωκεανού υπερκατανάλωσης και αλεσμένης ζωής;

Και την αλεσμένη ζωή τη διαβαίνεις, δεν τη ζεις, δεν τη δοκιμάζεις μέχρι το μεδούλι της, γιατί απλά δεν έχει «κόκαλο»… Κοινώς στην αλεσμένη ζωή, δεν ευδοκιμεί η ελπίδα…

Δεν έχω καμιά αμφιβολία, πως όλες οι κατακτήσεις που οδηγούν στο σήμερα, γίνονταν μια- μια «μετά Βαΐων και κλάδων» καλοδεχούμενες από όλους μας, ως βήματα για μια καλύτερη ζωή. Όπως δεν έχω και καμιά αμφιβολία, ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμε»: Εκμηδενίσαμε τις αποστάσεις, ελευθερώσαμε την τηλεόραση, βουτήξαμε στο διαδίκτυο, εξαφανίσαμε την προσπάθεια… και τώρα; Μαγική λέξη η «προσπάθεια», όπως και η «γειτονιά». Γιατί, όπως αν δεν έχεις ανθρώπινη επαφή, πως συνεχίζεις να είσαι άνθρωπος, έτσι κι αν δεν προσπαθείς, ποια η κατάκτηση, άρα και το απαραίτητο επακόλουθό της, η ικανοποίηση…

Ο 21ος αιώνας, μπήκε λοιπόν κάπως έτσι: Ως η εποχή της υπεραγοράς και της υπερπληροφόρησης. Με ανθρώπους υπερεξειδικευμένους, σε απόσταση από την γενική γνώση, με αδυναμία δημιουργικής φαντασίας, με ανικανότητα στην συνδυαστική σκέψη, στην εμπεριστατωμένη άποψη, την προσωπική γνώση. Με βασικό όπλο χειραγώγησης- γιατί αυτή είναι το σκοπούμενο- την απομόνωση…

Ίσως να φανεί ματαιόδοξο ή εκδικητικό, αλλά καμιά φορά όλα αυτά που με στενοχωρούν, με κάνουν και να σέβομαι τον τόπο που γεννήθηκα (και δεν μπορώ καν να με σκεφτώ μακριά του) ακόμη περισσότερο. Γιατί με κάνουν να αντιλαμβάνομαι, πόσο ακόμη σημαντικότερη είναι σήμερα η Δυτική Αθήνα, με τις γειτονιές της να επιβιώνουν και τις συνήθειές και τα προβλήματά της- που πολλοί τα ονομάζουν αναχρονισμό- να γίνονται γέφυρες προς ένα καλύτερο «αύριο», που υποχρεωτικά θα πρέπει για να έρθει, να συναντηθεί πρώτα με ένα πιο προσωπικό, πιο γνήσιο από το σήμερα, «χτες»…

Η Δυτική Αθήνα αντιστέκεται πράγματι στην αλεσμένη ζωή και μπορεί να είναι περήφανη γι αυτό…