Αμετανόητοι ή… πονηροί;

Περνάμε το μέσον του φετινού καλοκαιριού και κάτι η- επιφαινόμενη- θερινή ανάπαυλα, κάτι τα γεγονότα στο χώρο της Παιδείας, μάλλον έχουν αποπροσανατολίσει κάπως την κοινή γνώμη. Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε, είμαστε ήδη σε φουλ προεκλογικούς ρυθμούς, ενόψει του Οκτωβρίου. Και σύντομα η ατμόσφαιρά θα γίνει αρκετά καυτή, με όλα τα παραδοσιακά στοιχεία, με τα οποία συνήθως φτάνουμε ως τη κάλπη.

Οι υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες αυτό το διάστημα, φροντίζουν και τις τελευταίες λεπτομέρειες της βασικής στρατηγικής που θα ακολουθήσουν, κλείνουν τα όποια κενά υπάρχουν στα ψηφοδέλτιά τους και μελετούν τις επικοινωνιακές τακτικές, που θα προκρίνουν ως τις πλέον αποτελεσματικές.

Όλοι; Όχι. Στην περιοχή μας, έχουμε δύο τρανά παραδείγματα προς αποφυγή και δεν είναι άλλα από τα ψηφοδέλτια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε Αιγάλεω και Χαϊδάρι. Τα οποία, βρίσκονται όχι απλά στο μηδέν αλλά στο κατά πολύ μείον.

Η όχι σωστή- κατά την πιο ευγενή έκφραση- διαδικασία επιλογής των επικεφαλής, οδήγησε στα γνωστά εκρηκτικά αποτελέσματα, αφενός στη διάσπαση των παραταξιακών τους δυνάμεων και αφετέρου στην απαγορευτικά μεγάλη χρονική καθυστέρηση. Όμως, τα λάθη δεν σταματούν εδώ. Αντί μετά από όλα αυτά να συμβεί το αναμενόμενο, «τρέξιμο» δηλαδή των διαβουλεύσεων και της εξόρμησης προς την κοινωνία και- επιτέλους- κλείσιμο των εσωτερικών διαδικασιών, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Αν οι πληροφορίες μας είναι ακριβείς, όπως συνήθως συμβαίνει, η αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια συνεχίζεται και ως και προτάσεις διαγραφών στελεχών μελετώνται.

Προφανώς, κάποιοι δεν έχουν βάλει μυαλό και υπερτιμούν ως όπλο το κομματικό χρίσμα, χωρίς καν να περνά από τη σκέψη τους, πως αυτό θα είναι και το μεγαλύτερό τους μειονέκτημα: Πως ο λαός θα καταδικάσει την απροκάλυπτη προτεραιότητα που δίνουν στην παραταξιακή τους νομιμότητα και το συμφέρον έναντι των τοπικών κοινωνιών, αναζητώντας όχι κομματικούς «μουτζαχεντίν», αλλά- πολύ απλά- ουσιαστικό ενδιαφέρον για τα προβλήματα της γειτονιάς και λύσεις.

Και αν στο Χαϊδάρι, το πρόβλημα μπορεί αν θέλει κάποιος να το υποτιμήσει- κάνοντας και εδώ μοιραίο λάθος- λέγοντας, πως αν κύριος αντίπαλος είναι ο Σπηλιόπουλος, επίσης απευθύνεται σε κομματικό ακροατήριο, χωρίς όμως… «διαβατήριο», στο Αιγάλεω η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή.

Γιατί αν μπορούσε το ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να διεκδικήσει κάτι, κύριο αντίπαλο θα είχε τον Καλογερόπουλο. Και, αλήθεια, τι έχει να αντιπαρατάξει στο διπλό του πλεονέκτημα, ότι δηλαδή είναι δήμαρχος των έργων και όλου του Αιγάλεω;

Είπαμε όμως: Αν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι. Και δεν μπορεί… Αναρωτιέμαι λοιπόν: Μήπως τελικά το έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι οι άνθρωποί του και όλα όσα κάνουν είναι μόνο για να «φτιάξουν» από τώρα τους «αποδιοπομπαίους τράγους» τους;