Καημένε μου Μέτερνιχ…

Λοιπόν Μέτερνιχ, κάθε τέτοια εποχή - από μαθητής- πολύ σε έχω στο μυαλό μου. Και κοιτάζω με μεγάλη ειρωνεία την προσωπογραφία σου στα ιστορικά βιβλία. Αλλά ξέρεις, βρε παιδί μου, φέτος δεν έχω διάθεση να σε πειράξω. Φέτος, μάλλον συμπάσχω στο δράμα σου. Σκέψου:

17 Μαρτίου: Μάνη, 23 Μαρτίου: Καλαμάτα, 25 Μαρτίου: ΕΛΛΑΣ. Η Μεγάλη Επανάσταση του Γένους, η αποτίναξη 400 χρόνων σκλαβιάς. Το 1821 βεβαίως. Και ευτυχώς για εμάς. Γιατί ευτυχώς; Μα στα αλήθεια πιστεύεις πως αν δίπλα στην ημερομηνία, αντί του 1821, υπήρχε π.χ. το 2006, θα γιόρταζαν οι επόμενες γενιές την εθνική παλιγγενεσία;

Όχι, μην οδηγείσαι στα γνωστά μονοπάτια, περί του ποια είναι η ταυτότητα του νεοέλληνα. Εγώ τουλάχιστον δεν αισθάνομαι αμφιβολία πως σε κάθε αντίστοιχη κρίση, κάτι ξυπνάει μέσα στον Ρωμιό και σηκώνει τα λάβαρα και τα δόρυα. Το απέδειξε άλλωστε μυριάδες φορές, από την αρχαιότητα ως σήμερα, σε διαφορετικές εποχές, υπό διαφορετικές συνθήκες, πως πάντα η καταπίεση βράζει το αίμα του και παράγει άφθονα αντισώματα λεβεντιάς, που καταπνίγουν το μικρόβιο του φόβου και σπάνε τα όρια της ψυχρής λογικής.

Όμως έχεις σκεφτεί πόσο άτυχος είσαι, που κι εσύ και ο ξεσηκωμός δεν συμβαίνετε τώρα; Γιατί αν όλα αυτά γίνονταν σήμερα, δεν θα μιλούσε η Υφήλιος για επανάσταση, αλλά για τρομοκρατία. Δεν θα θαύμαζε τον αγώνα για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση (αλήθεια, αυτή και ως λέξη έχει ξεχαστεί πλέον), αλλά θα παρακολουθούσε- από απαθής ως φοβισμένη- τους παγκόσμιους αστυνόμους να τσαλαπατούν τους ταραξίες της διεθνούς νόμιμης τάξης. Και τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά θα φρόντιζαν τα μεγάλα- και βεβαίως κατευθυνόμενα- επικοινωνιακά δίκτυα από ήρωες, να τους καταστήσουν στη συνείδηση όλων των παιδιών του κόσμου σε μπαμπούλες έτοιμους να βάλουν μπουρλότο στην διεθνή- virtual reality-  ειρήνη και ασφάλεια…

Καταλαβαίνεις λοιπόν τι χάνεις; Μια νέα Παγκόσμια Τάξη, μια απολύτως αρρωστημένα νοούμενη Παγκοσμιοποίηση, που αν δεν σε είχε παντοδύναμο Στρατάρχη των Γερακιών, θα μπορούσε κάλλιστα να σε έχει διορίσει διεθνή μεσολαβητή, ή πρόεδρο κάποιου διεθνούς δικαστηρίου ή οργανισμού. Θα είχες τη χαρά, χωρίς καν να πεις λέξη, να δεις αυτούς που τόσο μίσησες είτε ομαδικά να φονεύονται, καθώς η φράση «έγκλημα πολέμου» έχει απολέσει κάθε ουσία, είτε να σου παραδίδονται για να τους κρίνεις και να τους καταδικάσεις από κάποιο θώκο της Ουάσιγκτον, ή της Νέας Υόρκης, ή των Βρυξελλών, ή έστω της Χάγης.

Γι αυτό σου λέω, σε λυπάμαι τόσο που σχεδόν πήγα να σε συμπαθήσω κάποια στιγμή.

Σχεδόν λέω, γιατί μετά πήγα στην παρέλαση και είδα κάτι καθόλα συμπαθείς και δοκιμαζόμενους συμπατριώτες μου, απολυμένους και πνιγμένους στο δίκιο τους, να αποφασίζουν ξαφνικά να το χάσουν. Και να θέλουν να συμμετάσχουν με πανό και συνθήματα στην πομπή της τιμής και της μνήμης. Και να καταφέρνουν να αμαυρώνουν μια στιγμή, που αν η Ελλάς ήταν Ναός θα αποτελούσε την Θεία Κοινωνία του… Αυτοί, άθελά τους, νομίζω σου έδωσαν κάποια πρόσκαιρη χαρά. Άρα κι εγώ μπορώ ξανά χωρίς ενοχές και οίκτους να συνεχίζω να σε αντιπαθώ.

Σου δίνω λοιπόν ραντεβού για του χρόνου κι ελπίζω τότε να έχω μαντάτα να σου πω, που πολύ να σε στεναχωρήσουν…