Αυθαίρετες κατηγοριοποιήσεις

Αγαπητοί φίλοι των 15Ημερών, διάβασα την «οφειλόμενη απάντηση στον Υπεύθυνο Πολίτη» και σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με αυτήν, καθώς ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχούν τα… αδιάφορα σφυρίγματα.

Είναι βεβαίως σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί ο διάλογός μας μέσα από τον περιορισμένο χώρο των εφημερίδων μας. Όπως και είναι αδιανόητο να συνεχίζεται επί μακρό διάστημα, περιορίζοντας την δυνατότητα αμφοτέρων να εστιάσουμε κάθε φορά σε άλλο ζήτημα, που στο σύστημα αξιολόγησης του καθενός μας μπορεί να έχει το προβάδισμα.  Είμαι ωστόσο επιρρεπής στους πειρασμούς και δεν θα αποφύγω να σημειώσω κάποια πράγματα:

Καλό είναι να ξαναδιαβάσετε όσα σας καταλόγισα. ΠΟΤΕ δεν σας απέδωσα προσωπικά επίθετα- ασεβή και ανιστόρητη πολιτικά χαρακτήρισα τη θεώρησή σας. Και όπως γνωρίζετε άψογα την ελληνική, άρα και τα λεπτά όρια που η ακριβής διατύπωση προστατεύει, μάλλον έκπληξη μου προκάλεσε η διαπίστωση της παρανόησής σας. Παρόλα αυτά δεν θα πω, πως  «κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε», ούτε και θα σας χρεώσω «εξυπνακισμούς». 

Σε ό,τι αφορά τώρα το «δημοκρατικός». Αρχικά μιλάτε για- όχι με την κυριολεκτική τους έννοια- όρους, κοινά αποδεκτούς και καθιερωμένους. Στη συνέχεια όμως ΑΝΑΙΡΕΙΣΤΕ. Διότι σαφώς υιοθετείτε την κυριολεκτική χρήση τους, αναφερόμενοι στα «επιτεύγματα» της «παράταξής μου», σε «εθνικόφρονες», «μιάσματα» και «εθνικούς διχασμούς».

Πόσο όμως κοινά αποδεκτός και καθιερωμένος, είναι ο επίμαχος όρος; Για την διάκριση προοδευτικών- συντηρητικών δεν υπάρχει αντίρρηση. Αμφότερες οι πλευρές τους αποδέχθηκαν και τους υιοθέτησαν, χαρακτηρίζοντας εαυτούς και αντιπάλους. Αλλά… δημοκρατικοί; Ποιος τους νομιμοποιεί; Και ποιοι είναι; Το Κέντρο και η Αριστερά, μαζί; Τους αριστερούς τους ρωτήσατε; Ανήκει σε αυτούς άραγε ο Ελ. Βενιζέλος με το Ιδιώνυμο; Ο Γ. Παπανδρέου, Πρωθυπουργός της Ελλάδος το ’45; Ή μήπως ο Χρ. Σαρτζετάκης, με τη γνωστή του τοποθέτηση για τους κομουνιστές; Και το ιστορικό βάρος του Εθνικού διχασμού, ποιος το φέρει; Οι αντίπαλοι (δεξιοί και αριστεροί), που δεν δίστασαν να συμπράξουν δις σε κυβέρνηση; Ο Κ. Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε.; Ή ενδεχομένως εκείνοι που μόνο κέρδος μετρούν από την ύπαρξη των διαχωριστικών γραμμών, αξιοποιώντας μπαμπούλες και λογικές δεξαμενών; Κρατήστε λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, τα περί ιστορίας, για αυτούς που περιορίζουν τις γνώσεις τους στους ξύλινους τίτλους αρεστών συγγραφέων και τις δημαγωγικές συνθηματολογίες χαρισματικών ηγετών…

Συμπερασματικά λοιπόν θεωρώ, πως τα περί «εργολάβων της δημοκρατίας» και χρησιμότητας αξιοποίησης αντίστοιχων τακτικών- που οξύνουν το κλίμα και υψώνουν φράκτες πάθους και προκαταλήψεων- σε προεκλογικές περιόδους, πολύ απλά εγώ τα κατέθεσα ως άποψη και εσείς μου τα επιβεβαιώσατε.

Σε ό,τι αφορά δε την αυτοκριτική, είμαι βέβαιος πως, όσοι διατυπώνουν με παρρησία τη γνώμη τους, την κάνουν. Και πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για τον γράφοντα και για τον συντάκτη του απαντητικού άρθρου των «15Η» - που θα αποτελούσε τιμή μου να τον αναφέρω ονομαστικά, αν είχε υπογράψει τα σχόλια του. Γι αυτό και θα επιμείνω και δεν θα επιστρέψω τη συμβουλή.

Κλείνω- και φρονώ πως δεν θα επανέλθω- συμφωνώντας με τον συνάδελφο στο εξής: Σαφώς και η πολιτική, όπως και η ελευθεροτυπία, δεν μπορεί να μπαίνει σε δοκιμαστικό σωλήνα. Αν είναι άνευρη (και η μια και η άλλη) απλώς δεν υπάρχει. Αλλά και αν υπόκειται σε στενά κομματικά στεγανά, ουσιωδώς αλλοιώνεται.

Τον διάλογό μας πάντως δεν τον βλέπω έτσι.

Γι αυτό και επαναλαμβάνω τις ευχαριστίες μου για την απάντηση, της οποίας έτυχα.