ερίεργες πάντα οι γιορτές που έρχονται. Μέρες μαγείας και επιστροφής στο παιδικό «τότε», ταυτόχρονα όμως και απολογισμού και αυτοκριτικής. Μέρες γεμάτες από λαμπιόνια και τραγούδια, στολίδια και κάλαντα, αλλά και από την έξαρση της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών και της εγκληματικότητας…
Κάθε χρόνο έτσι γίνεται…Ο Άγιος Βασίλης και ο Πήτερ Παν πάνε παρέα με το Κτήνος της μοναξιάς και την Ερινύα του λάθους. Έτσι όμως είναι η ίδια η ζωή, έτσι πορεύεται ο άνθρωπος. Και η προβολή τούτης της- ανθρώπινα αλλόκοτης- πραγματικότητας, όταν πρέπει να τη συμπυκνώσεις μέσα σε 10- 15 μέρες, δεν μπορεί παρά να λαμβάνει την πλέον ακραία της μορφή.
Τώρα, θα μου πεις, τι κάθεσαι και γράφεις βρε αδερφέ… Είπαμε να ευθυμήσουμε λιγάκι, να αποδράσουμε από την κανιβαλιστική καθημερινότητα κι εσύ πας να… «μουτζουρώσεις τις ζωγραφιές μας»;
Και θα μου το πεις, προφανώς, γιατί κατά βάθος αισθάνεσαι από τους ευνοημένους, από αυτούς που θα επισκεφθεί το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Προφανώς, γιατί δεν είσαι μόνος σου, γιατί όταν διαπιστώσεις μείωση στάθμης του προσωπικού σου ποταμού αγάπης και χαμόγελου, ξέρεις από ποια πρόσωπα θα αντλήσεις την απαραίτητη ποσότητα (- ποιότητα), για να αποφύγεις την συναισθηματική «ξήρανση». Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα…
Δεν σου κρύβω λοιπόν, ότι πιστεύω πως κάτι τέτοιες περιόδους το μεγαλύτερο κέρδος που έχουμε, είναι ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη μοναδική μας τύχη, να πούμε επιτέλους και κανένα «ευχαριστώ» κοιτώντας προς τα επάνω, αντί του συνήθους… «όλα σε εμένα τυχαίνουν;»… Ότι μπορούμε να δούμε την προσφορά εκείνων που μας αγαπούν- και κυρίως εκείνων που μας αφήνουν να τους αγαπάμε.
Να τις φτιάξουμε λοιπόν τις ζωγραφιές μας φίλε. Να ανοίξουμε την πόρτα για το δικό μας παραμύθι. Των λίγων αλλά καλών ημερών. Να παίξουμε, να γιορτάσουμε, να τραγουδήσουμε. Αλλά, για να μη «δουλευόμαστε» και μεταξύ μας, κάτι θα λείπει, κάτι θα τσιγκλάει… Από τη μια, το κομμάτι του εαυτού μας, που επιμελώς αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια και από την άλλη, ένας ξεχασμένος γέροντας, ένας μόνος κι έρμος συγγενής, το ξυπόλητο κοριτσάκι που ζητιανεύει έξω από την εκκλησία της ενορίας, ένας φίλος που η ζωή του πήρε και δεν του έδωσε…όσο να ‘ναι θα τη χαλάει την ηχομόνωση του club «Προσωπικός Παράδεισος»…
Διότι όσο κι αν τον αποφεύγουμε τον εαυτό μας, τι να κάνουμε, τον κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Και όσο κι αν κλείνουμε τα αυτιά μας, αυτός μουρμουράει από μέσα…
Διότι, ό,τι και να κάνουμε, θα ξέρουμε κι οι δυο, ανά πάσα στιγμή και υπό οποιαδήποτε διάθεση, ότι οι γιορτές δεν είναι για όλους. Ακόμη χειρότερα, ότι οι γιορτές για τους «από ‘δω», είναι η κορύφωση του προσωπικού δράματος για τους «από κει» (μια και η σύγκριση δίνει πάντα τον τόνο και το μέτρο)…
Σίγουρα, δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο. Ούτε εν μια νυκτί, ούτε ίσως και ποτέ. Μπορούμε όμως να θυμηθούμε την Άγια Νύκτα, τι και ποιον ακριβώς γιορτάζουμε. Και αν ψάχνουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων, τον αληθινό λόγο και για τα στολίδια και για το «παραμύθι», μπορούμε να τον βρούμε στην αυτοεκτίμηση και την υπερηφάνειά μας.
Και η αυτοεκτίμηση έρχεται με τον εσωτερικό διάλογο και την αυτογνωσία.
Και η υπερηφάνεια (του να είσαι πραγματικά άνθρωπος) ακόμη πιο εύκολα. Δίνοντας ένα κομμάτι χαράς και σε κάποιον που το έχει απόλυτη ανάγκη… Με οποιονδήποτε μικρό ή μεγάλο τρόπο έχουμε. Έστω με ένα ζεστό χαμόγελο…
Έστω, είπα; Ανακαλώ. Το χαμόγελο που βγαίνει από τη ψυχή είναι το ωραιότερο δώρο…
