Η Αγάπη για τα ζώα υπερβολή ή αναγκαστική και αναγκαία διέξοδος;

Σε καθεμιά από τις καθημερινές μας εκδηλώσεις υπάρχει το μέτρο και η υπερβολή. Πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τα ζώα λοιδορούν τους φιλόζωους για υπερβολή, υστερία για υπερβολική αγάπη ενώ οι άνθρωποι τη στερούνται κ.τ.λ.. Όταν βλέπουμε τα πράγματα από απόσταση χωρίς συμμετοχή λέμε πολλά. Αν ζήσεις όμως τα πράγματα από μέσα εννοούμε αν έστω και μια φορά έχεις υιοθετήσει ένα ζώο κι έχεις ζήσει μαζί του τότε σίγουρα αλλάζεις άποψη. Είπαμε ότι υπερβολές υπάρχουν. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς το ζώο. Τη φύση του, τις ανάγκες του, το χώρο του. Δεν πρέπει να το αναγκάζουμε να ζήσει, να τρώει, να κοιμάται, να ξεκουράζεται και να διασκεδάζει όπως ο άνθρωπος. Δεν του χρειάζεται μια «ανθρώπινη ζωή» του χρειάζεται η «δική» του ζωή. Διαφορετικά το χρησιμοποιούμε σαν υποκατάστατο και το κάνουμε δυστυχισμένο και δύστροπο.

Όταν όμως έχουμε μια σωστή σχέση το ζώο ζητάει ελάχιστα. Αποδέχεται ότι αγάπη μπορούμε να διαθέσουμε. Αυτήν την αγάπη που πολλές φορές μας περισσεύει γιατί οι άνθρωποι που περνούν γύρω μας αδιάφοροι την προσπερνούν.  Κι όσο περισσότερη του δίνουμε, τα μάτια του μας επιστρέφουν καταρράκτες χαράς και ευγνωμοσύνης. Τρυπώνουν μέσα μας και μας χαϊδεύουν σαν όλα τα χέρια που μας έχουν εγκαταλείψει.

Πολλές φορές τυχαίνει να μας διαλέξει και το ίδιο το σκυλί. Πόσες φορές δεν έτυχε ένα μικρό αδέσποτο να μας πάρει από πίσω και να μη φεύγει με τίποτα; Να μας κοιτά μ’ ένα βλέμμα όλο παράπονα και ικεσία; Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτό το βλέμμα που διάλεξε εμάς απ’ όλους τους υπόλοιπους περαστικούς; ’λλες φορές πάλι όταν πάμε να διαλέξουμε ένα κουτάβι ανάμεσα σ’ άλλα αδελφάκια του, τυχαίνει ένα να μας κοιτά, να κουρνιάζει επάνω μας, να μας μυρίζει λες και μας ξέρει ενώ τα’ άλλα αδιαφορούν.

Υπάρχει εδώ μια συνενοχή, μια αμοιβαία επιλογή μια αγάπη απ’ αρχής. Όταν πάλι αρρωσταίνει κάποιος στο σπίτι, έχετε ξανανιώσει τέτοια αφοσίωση, αγάπη, συμπαράσταση; Δεν ξεκολλάει καθόλου δίπλα από τον άρρωστο. Ξεχνά να φάει να πάει βόλτα να πάει τουαλέτα. Αφοσιώνεται ψυχή και σώμα. Παρατηρεί τον άρρωστο, παρακολουθεί όλες τις κινήσεις του, την παραμικρή του αντίδραση ώστε να ειδοποιήσει αν κάτι δεν πάει καλά. Αλλά και στη συνήθη καθημερινότητα μας είναι πολύτιμος σύντροφος. Μας διεκδικεί, μας προστατεύει συμπάσχει όταν είμαστε λυπημένοι και προσπαθεί με τα μάτια του με το σώμα του να μας παρηγορήσει.

Πολλές φορές βέβαια αγανακτούμε. Αποκτήσαμε κολλητό καλά και ντε. Θέλει να είναι πάντα μαζί μας πάμε βόλτα και δεν χαιρόμαστε τον περίπατό μας γιατί τα’ αφήσαμε σπίτι. Γιατί τα μάτια ενός ζώου που φεύγεις και τα’ αφήνεις σε τυραννούν πιο πολύ από τα μάτια ενός παιδιού. Οι περισσότεροι που έχουμε και παιδιά και σκυλιά ξέρουμε. Ο άνθρωπος έχει αμέτρητους τρόπους να διαμαρτυρηθεί. Κλαίει, φωνάζει, βρίζει κάνει χειρονομίες και κυρίως εκφράζει με λόγια πόσο τον πλήγωσες. Το ζώο δεν διαθέτει παρά μόνο τα μάτια του. Πόσες φορές δεν φύγαμε, επιμένοντας να μην υποκύψουμε σ’ αυτό το βλέμμα και πόσες φορές δεν γυρίσαμε πίσω; Πως ν’ αντέξεις τη θλίψη των ματιών του;

Πολλοί λένε ότι είναι ντροπή ν’ αγαπάς τόσο ένα σκυλί, ενώ θα μπορούσες να προσφέρεις όλα τα έξοδα που κάνεις γι’ αυτό σ’ ένα πεινασμένο παιδί, στα παιδιά της Ινδονησίας, στη Unicef κ.τ.λ. Πιστεύω απολύτως ότι μπορούν να γίνουν και τα δύο. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Εξάλλου οι περισσότεροι που προσφέρουν στα ζώα προσφέρουν σίγουρα και στους ανθρώπους χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες. Ήσυχα χωρίς να ξέρει κανένας γιατί σίγουρα είναι ευαίσθητοι προς όλους, όσους πάσχουν.

Πολλοί απ’ αυτούς που κατηγορούν το κάνουν γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αγαπούν χωρίς αναγνώριση. Η ελεημοσύνη είναι εκδήλωση εγωισμού. Σου την  αναγνωρίζουν οι άλλοι και σ’ επαινούν για όσα προσφέρεις. Ο ίδιος ο Χριστός όμως είπε «να μην ξέρει η αριστερά τι κάνει η δεξιά». Το ν’ αγαπάς ένα ανυπεράσπιστο ζώο, το ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη της συντήρησης, της ζεστασιάς της υγείας του είναι βέβαια μια μεγάλη δοκιμασία για ένα κούφιο και επιδιξιομανή άνθρωπο. Γιατί πώς να προσφέρεις χωρίς προσδοκία έκφρασης ευγνωμοσύνης και επαίνου από τρίτους;

Ένα σκυλί δέχεται και χωράει όση αγάπη του δώσεις. Μπορείς ν’ ακουμπήσεις επάνω του όλη την αγάπη που οι άνθρωποι γύρω σου δεν χρειάζονται. Όταν δε έρθει η ώρα να φύγει ένα σκυλί (και μακάρι αυτό να γίνεται από φυσικά αίτια και όχι από την κακία του κόσμου με τις φόλες και τα χτυπήματα) μην ντραπείτε να κλάψετε γι’ αυτό. Μην ντραπείτε την κοροϊδία του κόσμου.

Γιατί όταν κλαίμε για ένα σκυλί που χάσαμε στην ουσία κλαίμε για μας που ορφανέψαμε επειδή στερηθήκαμε αυτή τη μορφή αγάπης την πιο αθόρυβη και λιγότερο απαιτητική. Κλαίμε γιατί πήραμε περισσότερα απ’ ότι δώσαμε.