Κριτική Βιβλίου                                  Γράφει ο ποιητής Θεόδωρος Ταβουλάρης

           Θεόδωρος Μπρεδήμας
1767 – 1913   
Μεσσήνιοι και Μανιάτες οι πρώτοι μετανάστες στην Αμερική

Όπως ο στοχαστής αναζητεί το ολοένα απόμακρο και διαφεύγον, έτσι και
ο συγγραφέας Θεόδωρος Μπρεδήμας γίνεται ένας περιηγητής με το βιβλίο
του (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεσσηνιακός Λόγος», σελίδες 288),
ένας διαφορετικός επισκέπτης του Ελληνικού τοπίου και του «εαρινού φωτός»
της πατρίδας μας που δεν αναζητεί αξιοθέατα, γραφικότητες ή απλές
φιλολογικές μνήμες αλλά το ταξίδι του και η σκέψη του διαπνέεται από την
νεοελληνική πραγματικότητα ψάχνοντας για το ξέφωτο και τη γλώσσα του τόπου
απ’ όπου φυγαδεύτηκαν οι Θεοί και ακόμη τι άφησε πίσω της αυτή η φυγάδευση του Ιερού, πως ξεκίνησε η περιπέτεια της Δύσης, η μοίρα της Εσπερίας.
Από αυτή την αιμορραγία της πατρίδας, μιας εσταυρωμένης εποχής και ενός χτες που πέρασε και έφυγε βιαστικά, που πήρε μαζί του την ομορφιά, τη νιότη, την αθωότητα, την ευτυχία, τη ζωή γενικά με τα ελάχιστα καλά της και τα πολλά αρνητικά της…
Αυτό το βαθύ γκρίζο του ουρανού αποτυπώνει ο Θεόδωρος Μπρεδήμας μες από το βιβλίο του που γίνεται ένα μικρό συναξάρι των επωνύμων και μη μεταναστών, εξιστορώντας τα οράματα και τη νοσταλγία, τον αγώνα και την αγωνία τους και συνθέτει το Δοξαστικό του χρέους, της θυσίας και της προσφοράς τους.
Οδεύει μέσα από μια ανάμνηση που σιγοκαίει όπως η θέρμη μιας φλόγας και ζεσταίνει την απόσταση ανάμεσα στην λέξη και στην Σημασία, πλέκοντας έναν ζωντανό ιστό μέσα από την ουτοπία του χαμένου παραδείσου. Ψηλαφεί στην προφάνεια του παρόντος το  προστατευόμενο μυστικό του Ελληνισμού, ψάχνει για μια ρωγμή αναζητώντας εναγωνίως κάποια φωτεινή διέξοδο για να μας αποκαλύψει που βρίσκεται η νοσταλγία του ριζώματος και ο νόστος της Εστίας των Μεσσηνίων και Μανιατών απόδημων μεταναστών.
Το ταξίδι του μετατρέπεται σε έναν πλου αλήθειας. Αναπνέει με το γράψιμό του και- στη λιτανεία της μνήμης- συναντά έναν υπόγειο μυστικό θρήνο κάτω από τη τέφρα του χρόνου, συναντά θρυμματισμένα ψιχία ονείρων και βουβών μυστικών των αποδήμων ελλήνων που αναλώθηκαν σε ασθμαίνουσες σιωπές αντί για φωναχτά «κινήματα ψυχής».
Ο Θεόδωρος Μπρεδήμας φορτωμένος μόνο με συναισθήματα, αναμνήσεις και συγκινήσεις αναζητά το νήμα των χρόνων που έλειπε και προσπαθεί να ξανασυνδέσει ό,τι διεκόπη με αυτούς τους ανθρώπους που ξύπνησαν στα ξένα λιμάνια και στα τοπία της βιομηχανικής μοναξιάς.
Αναζητά απελπισμένα την ερειπωμένη ζωή και τη χαμένη ταυτότητα όλων των συμπατριωτών του που πιάστηκαν σε «σκουριασμένους φράχτες ονείρων».

Η γλώσσα του είναι σαφής χωρίς διακοσμητικούς περισπασμούς, με μια φύσει αναλυτική και συνάμα ταξινομητική δεξιοτεχνία. Το βλέμμα του γίνεται βλέμμα του κόσμου μας, αποκαλυπτικός προβολέας ενός πνευματικού ερευνητή δημιουργεί την Ιστορία αναζητώντας την άσβηστη σπίθα εκείνης της Ελλάδας που ενυπάρχει αθάνατη πέρα από τον γεωγραφικό και κάθε άλλο συμβατικό προσδιορισμό της.
Γεωργία Κουππάρη- Πανοπούλου



"Μη μου πεις ποτέ καληνύχτα"

Προσεγγίζοντας το λογοτεχνικό έργο της αγαπητής φίλης
Γεωργίας Κουππάρη Πανοπούλου ανακαλύπτεις την αισθητική του αξία.
Μέσα από τους θεατρικούς μονολόγους της στοχεύει στην ανάδυση
και ανάδειξη των ηθικών μηνυμάτων, που η λογοτέχνις επιθυμεί να
μοιραστεί με τον συνάνθρωπο, μέσα από τη νέα ζωή.
Προβάλλει τις ανθρωπιστικές αξίες, αυτές που σηματοδοτούν τη
συνειδησιακή αγρύπνια της δημιουργού και καταξιώνουν το έργο της,
έργο χρήσιμο και γόνιμο για την πνευματική και αισθητική καλλιέργεια
του αναγνώστη- θεατή.
Η Γεωργία Κουππάρη Πανοπούλου νοιώθει το σκληρό μέταλλο της
ανταρσίας της να καταλύει τη μουσική των βημάτων του ερχόμενου,
καθώς καρφώνει τη ματιά της στο πρεβάζι του μυστικού παραθύρου,
που πάντα κρατά ορθάνοικτο.
Μέσα στη διαυγή ερημιά της διαπερνά τη ψυχή και την σκέψη
η αστραπή της μνήμης που φέρνει μπρος της μια αδαπάνητη φλόγα
για έναν καλλίτερο κόσμο.
Πέρα ωστόσο και πάνω από την αισθητική και καθαρά λογοτεχνική της παρουσία, η συγγραφέας επιχειρεί και πετυχαίνει να αντικρίσει και να παλέψει το πιο βρώμικο πρόσωπο που μπορεί να δείξει μέσα από τους παράλληλους δρόμους της η ίδια η ζωή…
Να γίνει δέκτης μα και πομπός ενεργητικός, να ενεργήσει της δικές της κινήσεις στον "αιώνιο πόλεμο". Συνειδητά. Έτοιμη να αποδεχθεί τις συνέπειες:
Ο πόνος και το αίμα: Η αρχή και το τέλος- το τέλος και η αρχή.
Η γέννα και ο θάνατος- ο πόλεμος και η ελπίδα.
Το χρέος στη ζωή- η Ρίζα, το όπλο της δικαίωσης. Η Αγάπη και η Γνώση.
Ο Πόνος- δύναμη ψυχής, δεσμός αίματος για να νικήσεις τον Πόνο της αδικίας.
Την περηφάνια και την καρδιά πληγώνει το κρίμα και ο ξεριζωμός. Μα οι μνήμες και η ελπίδα μεταγγίζουν και θεριεύουν την ατιθάσευτη πίστη. Αγωνίσου και πίστεψε. Έχεις ήδη νικήσει. Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να σου σβήσει τη σπίθα.
Η Γεωργίας Κουππάρη Πανοπούλου το ξέρει καλύτερα από όλους το "μεγάλο παιχνίδι"- το πανάρχαιο δράμα της Ανθρώπινης Ιστορίας.
Γιατί έρχεται από την Κύπρο- χωρίς ποτέ να "φεύγει" από αυτήν. Και όπως η ίδια λέει "εκεί που είναι οι ρίζες μας, εκεί βρίσκεται και η αλήθεια του καθενός μας…"
Κι όταν οι ρίζες είναι τόσο βαθιές, όταν η μάνα είναι έτοιμη να γίνει σύντροφος και δάσκαλος… Τότε ναι! Οφείλεις να σκύψεις στο έργο αυτό, με μια μονάχα λέξη να βγαίνει από τα χείλη… "Ευχαριστώ".



ΗΛΙΑΣ  ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ποιητής της Ειρήνης και της Ζωής

Είναι πολύ δύσκολη η παρουσίαση της ποίησης του
Ηλία Σιμόπουλου γιατί η ονειρική πορεία του έργου του
αγγίζει βαθιά την ψυχή του αναγνώστη και δημιουργεί
μια αίσθηση ανείπωτης γαλήνης που διατρέχει τις ευαίσθητες
χορδές ποτίζοντας όλες τις πτυχές των συναισθημάτων του
με το λυρικό ύφος του ποιητικού του λόγου.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος στοχεύει μέσα στην καρδιά μας και μας θυμίζει απόμακρες στιγμές της ζωής που έχουμε ξεχάσει δίνοντας σάρκα και οστά στα όνειρα και τις προσδοκίες μας.Είναι ο ποιητής της ελπίδας,του φωτός και της ζωής που οδηγεί το νου και τη σκέψη μας σε τόπους έντονης ψυχικής έξαρσης αποτυπώνοντας την ξεχωριστή δύναμη της παραστατικής σημασίας των λόγων του. Δεν είναι υπερβολή αν θεωρήσουμε ότι η ποίηση του Ηλία Σιμόπουλου ταυτίζεται με την ζωή, το φως και την ειρήνη ένα τρίπτυχο που κρύβει όλο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και εναντιώνεται στην σημερινή αλλοπρόσαλλη και παράλογη εποχή μας. Ο ποιητής οραματίζεται το πέρασμα από την αβεβαιότητα στην ελπίδα, αγωνίζεται να διατηρήσει τις ανθρώπινες αξίες και αρνείται πεισματικά  να είναι απαθής θεατής του ανθρώπινου πόνου. Με την ποίησή του παλεύει να αντισταθεί στις ερινύες του καιρού μας που υπονομεύουν και υποβιβάζουν κάθε δημιουργική πνευματική υπόσταση. Θέλει να τονίσει ιδιαίτερα την ταύτιση του σύγχρονου βιομηχανικού γιγαντισμού με τον ανθρώπινο παράγοντα στοιχείο απαραίτητο για την διατήρηση του πνευματικού γίγνεσθαι.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος γεννήθηκε στο Καστανοχώρι του όρους Λυκαίου της Αρκαδίας, όπου έζησε και τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε Νομικά και Γαλλική Φιλολογία και μιλά την Αγγλική και Ρωσική γλώσσα.Το 1946 παρουσιάζει την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Χαιρετισμός στον Πρώτο Ήλιο» δημοσιεύοντας μελέτες και δοκίμια. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει είκοσι (20) ποιητικές συλλογές. Έχει πάρει μέρος σε Διεθνή Συνέδρια και συνεργάζεται με τον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο. Οι διαλέξεις που έχει κάνει εντυπωσιάζουν για την λιτότητα και μεστότητα του ποιητικού του ταλέντου. Εκλέγεται Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής για την συνταξιοδότηση των Λογοτεχνών, μέλος της Επιτροπής για την βράβευση Θεατρικών Έργων, Πρόεδρος της Επιτροπής Απονομή Κρατικών Βραβείων και την Αγορά Λογοτεχνικών βιβλίων, Πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής των Δραματικών Σχολών κ. λ. π.  Το ποιητικό έργο του Ηλία Σιμόπουλου έχει μεταφρασθεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Βουλγαρικά, Ρωσικά, Ινδικά, Σλοβακικά και παράλληλα έχει συμπεριληφθεί στα βιβλία ξένης Ανθολογίας της Αγγλίας, Γερμανίας, Πολωνίας, Αιγύπτου, Τουρκίας, Βραζιλίας, Χιλής. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ένα από τα έργα του το «Αρκαδική Ραψωδία» γεμάτο λυρισμό, μελοποιήθηκε από τον συνθέτη Ιωσήφ Μπενάκη και παρουσιάσθηκε στο Ηρώδειο από τους πρωταγωνιστές της Λυρικής Σκηνής Μυρτώ Δουλή και Ανδρέα Κουλουμπή.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος δεν είναι απλά ένας οραματιστής της ποίησης, είναι επίσης μια γιγάντια μορφή της πνευματικής μας παράδοσης και ένας ιεροφάντης της πολιτιστικής μας ιστορίας. Ο ίδιος δίνει το στίγμα της δημιουργίας εξομολογούμενος μέσα από αυτή την λιτή φράση του «Μερικοί παρατηρώντας ένα βάραθρο αναλογίζονται το χάος. ’λλοι οραματίζονται τη γέφυρα. Τούτη τη γέφυρα θέλουν να στήσουν οι ποιητές, για να περάσει τις δύσκολες τούτες ώρες η ανθρωπότητα, από την αβεβαιότητα στην ελπίδα».


ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ.

Το Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Αιγάλεω συμμετείχε στην γιορτή για την υποδοχή της φλόγας που έγινε στο θέατρο Αλέξη Μινωτή, με υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής και κεραμικής, η οποία αναπτύχθηκε στην είσοδο του θεάτρου και το χώρο της ρεσεψιόν, με 60 περίπου έργα μεγάλων και μικρών διαστάσεων. Τα θέματα των έργων, ήταν όλα σχετικά με τον αθλητισμό και δημιουργήθηκαν από παιδιά ηλικίας 5-11 ετών, με λαμπερά χρώματα, ένταση και κίνηση όπως τα νιώθουν οι παιδικές ψυχές. Μάγεψαν δε το πολυπληθές κοινό που παρευρέθη στην υποδοχή της φλόγας στην είσοδο του Μπαρουτάδικου και μετέπειτα στο θέατρο όπου συνεχίσθηκε η γιορτή με μουσική και τραγούδια.
Στην έκθεση αυτή συμμετείχαν τα παιδικά τμήματα ζωγραφικής της κ. Ειρήνη Δούναβη και κεραμικής της κ. Τέτας Αντωνίου. Την επιμέλεια της έκθεσης είχαν η κ. Ειρήνη Δούναβη και η διευθύντρια του Εικαστικού κ. Καλλιόπη Κουτηφάρη.
Σημειώνουμε επίσης ότι η έκθεση όλων των τμημάτων του Εικαστικού Εργαστηρίου θα γίνει στο πνευματικό κέντρο Γιάννη Ρίτσου και θα διαρκέσει έως την ημέρα της 13ης Οκτώβρη.