Τι κι αν το Euro 2004 ολοκληρώθηκε κι οι προβολείς έσβησαν. Πηγή φωτός Ελληνικού ες αεί θα φέγγει στο σημείο που καρφώσαμε τον Ιστό της Γαλανόλευκης, εκεί στην Πορτογαλία – διορθώνω εκεί, στην κορυφή του Ποδοσφαιρικού Ολύμπου …
Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τις στιγμές έκρηξης εθνικής υπερηφάνειας του Ελληνισμού ανά τον κόσμο, στιγμές βαθιάς υπέρτατης ευτυχίας. Κανείς δεν θα ξεχάσει τα Γαλάζια μπαλκόνια και τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων στα κεντρικά σημεία όλης της Ελλάδας, αλλά και του Παρισιού, του Βερολίνου, Σίδνεϋ, του Μόντρεαλ και άλλων πόλεων ανά την Υδρόγειο.
Όπως κανείς από τους μικρόψυχους ταπεινωμένους Ευρωπαίους, που πεισματικά αναφέρθηκαν σε ήττα του αθλήματος, δεν θα καταφέρει ποτέ ούτε πίσω από το δάκτυλό του να κρυφτεί ούτε να ξεχάσει τον ήχο και τον παλμό του Εθνικού μας Ύμνου. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με παραμύθι για την Πατρίδα του Πολιτισμού που δεκαετίες τώρα είχε συμβιβαστεί με τη μιζέρια και την προχειρότητα, δεν είναι παρά – και απλά – η υπέροχη πραγματικότητα. Αλλά και τριπλή ευκαιρία.
Ευκαιρία, νοούμενη άμεσα, ως ώθηση, ψυχολογία αλλά και για έξωθεν σεβασμό ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, που έχουν περάσει τόσες περιπέτειες πριν καν αρχίσουν.
Ευκαιρία, σε βάθος χρόνου νοούμενη, για ανατροπή της αναξιοπιστίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου, της νοοτροπίας της φτήνιας και της αφελληνοποίησης του πρωταθλήματος. Για διαμόρφωση δομών, υποδομών και αποσαφηνισμένων στόχων και κυρίως μεθόδων υλοποίησης τους. Τώρα που ξέρουμε που μπορούμε να φτάσουμε, απογυμνωνόμαστε από κάθε χαζή (και υποκριτική) δικαιολογία – νομιμοποίηση μετριότητας.
Πάνω απ’ όλα όμως ΕΥΚΑΙΡΙΑνα κοιτάξουμε μέσα μας πρώτα, ατομικά, και εν συνεχεία – και εν όλω – ως κοινωνία τι χάσαμε και τι θα συνεχίσουμε να χάνουμε όσο λειτουργούμε όχι συνολικά, όχι εθνικά μα στον μικρόκοσμο που διαμορφώνουμε με τα υλικά της ματαιοδοξίας, του εγωισμού και της οικονομικής πίεσης και στον οποίο κλεινόμαστε καθιστώντας εαυτούς πελάτες επιτήδειων και το Έθνος μας αυτουργό εγκλήματος διαρκείας: Αυτοκαταστροφής και αυτοματαίωσης.
Η μεγάλη Νίκη έγινε, το Μνημείο στήθηκε, στο χέρι μας είναι να γίνει Σημείο Αναφοράς και όχι πικρής νοσταλγίας. Γι αυτό ας μην αρχίσουμε την κλάψα και τον αρνητισμό. Ας αναλάβουμε επιτέλους την ιστορική μας ευθύνη.