Ποιο Πολυτεχνείο;

Ουφ… πέρασε και αυτός ο εορτασμός. Ευτυχώς, αυτή τη φορά, με λιγότερα «θύματα», βιτρίνες, τράπεζες, αυτοκίνητα και ανθρώπους.

Δέκα χιλιάδες αστυνομικοί περίπου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, επιστρατεύτηκαν για να μειωθούν οι «απώλειες». Στο πεδίο της μάχης, ο αγώνας κουκουλοφόροι, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, χούλιγκανς - αστυνομικοί έληξε 0-0, ή καλύτερα 0.1-0, αφού οι Αστυνομικοί έχασαν λίγο στα σημεία των εντυπώσεων με τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή από κάποιους θερμόαιμους και προφανώς- αν αποδειχθούν τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας- κακούς αστυνομικούς.

Ωραίος εορτασμός… Τριάντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο καταντήσαμε με αυτόν τον τρόπο να το τιμούμε. Αστυνομικοί - κουκουλοφόροι αναρχοφασιστοαλήτες - φανατικοί - μερικές χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους και όλοι εμείς οι υπόλοιποι στα σπίτια μας καρφωμένοι στις οθόνες της τηλεόρασης να περιμένουμε να δούμε πόσο ξύλο έπεσε και που, πόσες βιτρίνες έσπασαν και πόσα καταστήματα ή αυτοκίνητα κάηκαν (καλά τα καταστήματα δεν μπορούν να μεταφερθούν, τα αυτοκίνητα όμως πως βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια).

Ο απολογισμός των ζημιών και της έκτασης των επεισοδίων είναι αυτός που προσδιορίζει πλέον τον ίδιο τον εορτασμό και την σημασία του.

Εάν ρωτήσει κάποιος  «τι εορτάσαμε ρε παιδιά και φέτος;» είναι ζήτημα εάν θα εισπράξει καμιά δεκαριά λογικές απαντήσεις. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι εδώ και αρκετά χρόνια, ειδικότερα σήμερα, δεν γιορτάζουμε απολύτως τίποτα! Ίσως να είναι άλλη μία ευκαιρία για να χάνονται μαθήματα στα σχολεία, να πλακώνονται στα πανεπιστήμια οι αιώνιοι φοιτητές και  οι κομματικοί ινστρούχτορες και να αναλίσκονται σε συζητήσεις περί ασύλου οι πανεπιστημιακές αρχές. Το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι γιορτάζουμε σήμερα, είναι η αποθέωση των τηλεοπτικών καναλιών, με τις ζωντανές συνδέσεις και τα πάνελ των ομιλητών-αναλυτών, και όχι το πνεύμα και την ιδέα του Πολυτεχνείου και της γενιάς του.  Αυτά έχουν προ πολλού υποχωρήσει στην ασυδοσία των επί παντός διαμαρτυρόμενων τεμπέληδων περιθωριακών και στην απίστευτη αδιαφορία - βλακεία μερίδας αυτών, που διαχειρίζονται την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Κάποια στιγμή σε τούτη τη χώρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η καλύτερη και δημοκρατικότερη μέθοδος, για να μην επαναλαμβάνονται με την πρώτη ευκαιρία τα ίδια και τα ίδια λάθη, δεν είναι η βλακώδης απόπειρα άρνησης και διάψευσης της πραγματικότητας, αλλά η παραδοχή της αλήθειας και η προσπάθεια να θεραπευθούν ριζικά οι- όποιες και όπου- θεσμικές αιτίες.

Είναι αδιανόητο, για παράδειγμα, να έχουμε σήμερα μια αστυνομία, η οποία να φαντάζει τελείως ανίκανη όταν αντιμετωπίζει μια χούφτα «γνωστούς - αγνώστους» ταραξίες που ξυλοφορτώνουν και πετάνε μολότοφ στους άνδρες των ΜΑΤ, που δεν… τολμούν να κάνουν ένα βήμα για να τους συλλάβουν και από την άλλη η ίδια αστυνομία να φέρεται σαν τραμπούκος των γηπέδων όταν συλλαμβάνει έναν και τον ξυλοκοπάει αλύπητα, ό,τι και αν αυτός έχει κάνει.

Δεν γίνεται όλα αυτά τα χρόνια να βολοδέρνουμε με το άσυλο και να επιτρέπουμε να καίγεται ακόμα και το ίδιο το κτήριο του Πολυτεχνείου και ξαφνικά τώρα, μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του προέδρου της ΓΣΕΕ από χούλιγκανς, να ανακαλύπτουμε ότι ο ίδιος ο θεσμός του ασύλου έχει τους δικούς του μηχανισμούς προστασίας και να αποφασίζουμε να βάλουμε λίγο «νερό στο κρασί μας», ώστε να προστατεύσουμε τον ίδιο τον θεσμό και το Πανεπιστήμιο.

Βούληση και απόφαση χρειάζεται και τίποτε άλλο.

Ας κάνουμε αυτό που πρέπει ώστε να μπορέσουμε την επόμενη φορά να γιορτάσουμε πραγματικά την επέτειο και επιτέλους να ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ όπως αρμόζει και το Πολυτεχνείο και την  γενιά του.

23 Νοεμβρίου 2006

Θ.Γ.