Και ξαφνικά, βγήκαμε από τον λήθαργο. Είδαμε μπροστά μας την πραγματικότητα και τρομάξαμε. Αυτό που «επιμελώς» δημιουργήσαμε τα τελευταία χρόνια, μας συντάραξε. Η εικόνα που προέβαλε αδυσώπητη μπροστά μας, μας «φρικάρισε» για το κατόρθωμά μας.
«Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα σχολεία μας;» αναφωνήσαμε. Και εκεί που αναρωτιόμασταν, πανικοβληθήκαμε! Στην Εύβοια είδαμε και τα δικά μας παιδιά. Αναγνωρίσαμε και την δική μας υπογραφή στην τουαλέτα της Αμαρύνθου!
Υποκριτές και «στρουθοκάμηλοι», όπως είμαστε, ψάχνουμε το «γιατί» όχι στους εαυτούς μας, αλλά στους άλλους αφού η παραδοχή της ενοχής μας πονάει και δεν την αντέχουμε.
Με τι άραγε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Με τι αξίες και πρότυπα; Αντί του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, του Περικλή και της Μπεζαντάκου. Αντί για το λάβαρο του ‘21, το «λάβαρο» του Γκουζγκούνη από το πορνοdvd που πήραμε σαν δώρο με την Κυριακάτικη εφημερίδα που αγοράσαμε. Αντί να κάνουμε δώρο ένα βιβλίο στα καλομαθημένα μας, τους παίρνουμε κινητό τελευταίας γενιάς - με κάμερα - και μάλιστα από τα οχτώ και δέκα τους χρόνια.
Και ξαφνικά τρομάξαμε! Και ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι φταίνε οι καταλήψεις, λες και δεν είμαστε εμείς οι κηδεμόνες ανήλικων που τους επιτρέψαμε να καταλάβουν και να κλείσουν τα σχολεία. Δεν είμαστε εμείς που τους αφήσαμε να προστατευτούν μόνοι τους μέσα σε ένα κοινοβιακό περιβάλλον. Φταίει η 16χρονη που αν και αριστούχα προκάλεσε με την συμπεριφορά της τον βιασμό της. Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς τους ίδιους.
Και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης καλά κρατεί. «Έλα μωρέ, αυτό έγινε στην Αμάρυνθο». Ναι και έτυχε να γίνει γνωστό. Αλλά εκεί μόνο συμβαίνει; Τα στόματα ανοίγουν και με το δέλεαρ κάποιων ευρώ αρχίζουν να κυκλοφορούν βίντεο με κατορθώματα και από άλλα σχολεία. Το φεστιβάλ μαθητικής «τσόντας» ξεκίνησε. Ο χαβαλές και η βιντεοσκόπηση προσωπικών στιγμών ήταν κοινό μυστικό στην μαθητική κοινωνία. Εμείς ξαφνικά το ανακαλύψαμε τώρα και παίρνουμε μέτρα.
Στην αρχή προσπαθούμε να κουκουλώσουμε τα πράγματα. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια των «καθηγητών» της Αμαρύνθου να εξισώσουν θύτες και θύματα με αυτή την ανεκδιήγητη απόφασή τους. Στην συνέχεια «διαπιστώνουμε» ότι το σχολείο αποτελεί εξαίρεση και όχι τον κανόνα μέχρι που έρχεται η τηλεόραση να βγάλει τα «άπλυτα» και άλλων σχολείων στη φόρα, και μάλιστα βιντεοσκοπημένα. Μια ολόκληρη γενιά γονέων μένει άφωνη... σε πλήρη παράλυση. Και βρίσκουμε το άλλοθι : «Η εικόνα αυτή δεν αντανακλά το σύνολο των σχολείων και των μαθητών». Μα ασφαλώς και δεν συμβαίνει αυτό, μόνο που αν υπάρχουν τέτοια σχολεία και τέτοια παιδιά, είναι επειδή εμείς τα φτιάξαμε. Εμείς τους επιτρέψαμε να υπάρχουν. Εμείς τα βυθίσαμε στην ευκολία, στο αυτονόητο, στον χαβαλέ. Εμείς χαϊδέψαμε τις αντικοινωνικές συμπεριφορές στο όνομα της εφηβικής ελευθερίας. Εμείς τα διδάξαμε ότι όλα είναι θεμιτά, όλα νόμιμα, όλα επιτρεπτά - διότι το ίδιο φρονούμε και για τον εαυτό μας!
Κάποιοι, πιο προχωρημένοι, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν γενικά τους εφήβους και τα «καμώματά» τους: «Είναι ανήθικοι», «είναι παιδιά διαλυμένων οικογενειών»... Η μία βιαστική προσέγγιση πέφτει στο τραπέζι μετά την άλλη... σαν να θέλουν να «ξορκίσουν το κακό».
Όσο όμως και να προσπαθούμε, η αλήθεια είναι μια - και είναι και αδυσώπητη. Εμείς οι ίδιοι φταίμε. Οι μπαμπάδες, οι μαμάδες, οι γείτονες, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Εμείς, είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της ανήκουστης κατρακύλας.
Τελικά ίσως να πρόσφεραν κάτι οι καταλήψεις και οι καταληψίες. Μας έβγαλαν από την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούσαμε. Μας έδειξαν αυτό που πραγματικά δημιουργούσαμε. Μας ταρακούνησαν. Μας υπενθύμισαν την παροιμία: «αμαρτίες γονέων…» και μας έδειξαν ότι ο «εχθρός» είναι πλέον μέσα στο σπίτι μας και δεν είναι άλλος από την δική μας αδιαφορία.
