Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα ανηλεή πολέμου και μάλιστα ενός πολέμου που ο παραλογισμός του βρίσκεται στο ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτόν φαίνεται να έχουν «δίκιο». Κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος με το τέλος αυτού του παραλογισμού. Γιατί τελικά οι πόλεμοι δεν αρκεί να κερδηθούν μόνο στο πεδίο των μαχών αλλά και στο πεδίο της ηθικής.
Η μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή στον κόσμο, βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Η Αμερική όχι μόνο δεν μπόρεσε να νικήσει την τρομοκρατία αλλά καταφέρνει το ακριβώς αντίθετο. Το μίσος, που εκτρέφει και πολλαπλασιάζει τους φανατικούς, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο. Η δικαιολογημένη αντίδραση των λαών στην τρομοκρατία και το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για μαζικές και φονικές επιθέσεις εναντίον αμάχων. Το φρικτό παρελθόν και η τραγωδία του εβραϊκού λαού δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθούν ενέργειες που σε τίποτα δεν ταιριάζουν σε πολιτισμένα κράτη αλλά σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Στα πρόθυρα της ηθικής ήττας βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Γολιάθ, πλέον, της Μέσης Ανατολής- το Ισραήλ- όπως λίγο καιρό πριν ηθικά ηττημένη βρέθηκε η υπερδύναμη και παγκόσμιος χωροφύλακας, Αμερική, τόσο για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας όσο και για την επέμβαση στο Ιράκ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις λειτούργησε η λογική της μαζικής τιμωρίας των λαών, που στηρίζεται στο απαράδεκτο δόγμα της συλλογικής ευθύνης. Από την άλλη πλευρά όμως δεν θα μπορούσε κανείς λογικός άνθρωπος να μην καταδικάζει με τον ανάλογο αποτροπιασμό τις εντελώς παράλογες βομβιστικές επιθέσεις και τρομοκρατικές ενέργειες φανατικών τρομοκρατών που έχουν σαν αποτέλεσμα να χάνονται ζωές αθώων και άμαχων ανθρώπων. Πολύ περισσότερο δε όταν οι υποκινητές αυτών των τρομοκρατικών επιθέσεων αμφισβητούν το δικαίωμα ύπαρξης αυτού του κράτους.
Φαύλος κύκλος δημιουργείται αφού κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Ποια αντίδραση είναι ηθικά επιτρεπτή και ποια όχι. Ποια ενέργεια θεωρείται αυτοάμυνα και ποια όχι. Ειδικά όταν αυτά όλα τα θεωρητικά… έρχονται να δικαιολογήσουν τον χαμό ανθρωπίνων ζωών.
Ουτοπία φαντάζει μια ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή, όταν τα γενικότερα οικονομικά συμφέροντα είναι τεράστια και αντικρουόμενα και ο θρησκευτικός φανατισμός κλείνει τα μάτια στην λογική. Όταν ο «πολιτισμένος» μας κόσμος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του για παγκόσμια ειρήνη σε έναν και μόνο ταγό και όχι σε αρχές και αξίες κοινά αποδεκτές.
Ο πόλεμος αυτός δυστυχώς όπως και όλοι οι προηγούμενοι θα έχουν και νικητή στο πεδίο των μαχών και νικητή στο πεδίο της ηθικής. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να διαλέξω τι θα προτιμούσα.
