Με τη δύναμη ενός παραμυθιού

Ό

πως πέρσι, όπως πρόπερσι, όπως κάθε χρόνο τέλος πάντων τέτοια εποχή, στο τέλος της προηγούμενης και την αρχή της κάθε νέας χρονιάς, μετά την ευφορία που προκαλούν οι Άγιες αυτές ημέρες και την ανταλλαγή ευχών, για υγεία, ευημερία, πρόοδο και όλα τα σχετικά στερεότυπα έρχεται μία περίοδος, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, μελαγχολίας και «ελαφριάς» θλίψης.

Μελαγχολίας γιατί έφυγαν οι ανέμελες, έστω και λίγες, αυτές ημέρες και επανέρχομαι στην καθημερινή τριβή με την πραγματικότητα, προσθέτοντας ένα χρόνο ακόμα στην πλάτη μου. Και θλίψης γιατί δεν πρόλαβα να σκεφτώ τι άλλο εκτός από υγεία θα ήθελα να φέρει ο καινούργιος χρόνος σε μένα, την οικογένεια και τους φίλους μου. Ακόμη περισσότερο δε,  σε τι δεν με ικανοποίησε ο προηγούμενος χρόνος ώστε να ευχηθώ να μου το χαρίσει ο καινούργιος.

Φέτος όμως, έστω και καθυστερημένα, αποφάσισα να μην μπω αμέσως στην ίδια επί χρόνια ρουτίνα, να βγω από την πρόσκαιρη μελαγχολία και θλίψη των μετά εορτών ημερών και αφού αποφασίσω τι δεν μου αρέσει, τότε να ευχηθώ- και κυρίως να προσπαθήσω και εγώ- να αλλάξει.

Ψάχνοντας, νομίζω βρήκα μια άκρη. Ανακάλυψα τελικά ότι είναι πάρα πολλά αυτά που δεν μου αρέσουν!

Δεν μου αρέσει η μετριότητα. Δεν μου αρέσει η λογική της μικρότερης προσπάθειας. Δεν μου αρέσει το σύστημα εξουσίας που- για χρόνια- κρατούσε κολλημένο στο χθες το σήμερα και το αύριο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μου αρέσει η αντίληψη «να μην αλλάξει τίποτε, να μην πετύχει κανείς τίποτε», για να μη φανεί η γύμνια μας. Δεν μου αρέσει η μιζέρια και η γκρίνια. Δεν μου αρέσει η ταλαιπωρία που υφίσταται ο πολίτης από τον κρατικό μηχανισμό. Δεν μου αρέσει που σε αυτή τη χώρα κανείς δεν έχει ευθύνη. Δεν μου αρέσει που όταν αποφασίζουμε να κατανείμουμε ευθύνες, δεν γνωρίζουμε τα όρια αυτών των ευθυνών. Δεν μου αρέσει η υποκρισία και το κυνήγι των εφήμερων εντυπώσεων. Δεν μου αρέσουν λογικές που αποδυναμώνουν την κοινωνία και υπονομεύουν το μέλλον μας. Δεν μου αρέσουν οι πολιτικοί που φοβούνται να μου πουν την αλήθεια. Δεν μου αρέσουν όσοι μιλούν για προβλήματα και δεν μου εξηγούν τα αίτια που τα δημιούργησαν. Δεν μου αρέσει η στείρα αντίδραση και ο  ανεύθυνος λαϊκισμός. Δεν μου αρέσουν όσοι μιλούν για δικαιώματα χωρίς να αναφέρονται και σε υποχρεώσεις. Τέλος δεν μου αρέσει που τα παραμύθια κατάντησαν σήμερα να έχουν μόνο αρχή (μια φορά κι ένα καιρό) όχι όμως μέση και τέλος.

Μετά την διαπίστωση για τα όσα δεν άλλαξαν τόσες και τόσες προηγούμενες χρονιές, θα περίμενα ίσως να συναντηθώ με το προσωπικό μου αδιέξοδο. Κι όμως, συνέβη το αντίθετο: Το ηθικό μου ανέβηκε και αισθάνομαι λίγο περισσότερο επαναστάτης. Ίσως γιατί αποφάσισα τι άλλο εκτός από υγεία θα ευχηθώ να μου φέρει το 2006. Και είναι δύο τα δώρα που θέλω να μου κάνει:

Το πρώτο, η δύναμη να αγωνιστώ, ώστε του χρόνου τέτοια μέρα να βρω λιγότερα ΔΕΝ  να συμπεριλάβω σε αντίστοιχο άρθρο.

Και το δεύτερο- ίσως σε κάποιους να ακουστεί αστείο- να γράψω ένα παραμύθι. Ναι. Ένα παραμύθι, σαν αυτά τα γνήσια,  που από παιδιά γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Που να έχει αρχή, μέση και τέλος. Να έχει όμως και έναν δράκο… Έναν δράκο, που αντίθετα με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν θα κατορθώσει να πείσει με τα ψέματα του τον ήρωα της ιστορίας!