Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: Κρυσταλλία Σαντά – Παναγιωτάκου:


Senior Member

Status: Offline
Posts: 136
Date:
Κρυσταλλία Σαντά – Παναγιωτάκου:


Κρυσταλλία Σαντά – Παναγιωτάκου:


Μια διακεκριμένη λογοτέχνης - Μια επιτυχημένη ζωγράφος -  Μια ευαίσθητη ψυχή


 


Για την αγαπητή φίλη και συνάδελφο (μέλος της Δ.Ε.Ε.Λ.) Κρυσταλλία Σαντά Παναγιωτάκου τα λόγια περιττεύουν. Πράγματι, αν προσπαθούσαμε να αναφερθούμε στην λογοτεχνική και καλλιτεχνική πολυπραγμοσύνη της, στις προσωπικότητες που εμβάθυναν στο έργο της, στους συλλόγους των οποίων είναι μέλος, στα έργα και τις εκθέσεις της καθώς και στις διακρίσεις που κατά καιρούς έχει λάβει από πολλούς φορείς θα βρισκόμασταν σε πολύ δύσκολη θέση χώρου και λόγων αυθεντικής απόδοσης. Η Κρυσταλλία όμως, επίλεκτο μέλος της πνευματικής ζωής του Αιγάλεω, πάνω και πριν από οτιδήποτε άλλο είναι άνθρωπος με υπέρχειλη ευαισθησία και αξιοθαύμαστο ψυχισμό. Τρανή απόδειξη και εισιτήριο για την καρδιά κάθε αναγνώστη αποτελεί το ποίημά της που έτυχε ιδιαίτερα τιμητικών σχολίων από τους λογοτεχνικούς κύκλους αλλά και σημαντικής διάκρισης από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το οποίο φιλοξενούμε παρακάτω:


Ταξίδι στην Άνοιξη


(ατύχημα Τεμπών)


 


Γέλια τραγούδια χαρά, όμορφα νιάτα.


Καλοσχηματισμένα νεανικά κορμιά,


πρωί ξεκίνησαν για ταξίδι μακρινό, ταξίδι γιορτινό.


Ο ήλιος ολόλαμπρος


άπλωσε το ουράνιο φως του πάνω στη γη


και η χαρά ξεχύθηκε στα ολόφωτά τους πρόσωπα.


Τα κορμιά τεντώθηκαν, νωχελικά, χαλάρωσαν


γεμάτα ικανοποίηση κι ευχαρίστηση, πάνω στα καθίσματα.


Άναψε το τραγούδι της επιστροφής στις παιδικές τους ψυχές.


Οι ώρες πέρασαν χαρούμενα, ευτυχισμένα.


Σε λίγο θα έφταναν στην αγκαλιά της μάνας.


 


Και να το, να το


το θλιβερό πρόσωπο του θανάτου.


Παραμονεύει, κρύβεται στην ομορφιά των Τεμπών.


Το πρόσωπο της φύσης πανέμορφο, στολισμένο


με τα καλλίτερα της Άνοιξης.


Μα ο θάνατος καραδοκεί στης νταλίκας το πέρασμα.


Σταμάτησαν τα γέλια, οι χαρές και τα τραγούδια


θρήνος απλώθηκε παντού!


Ήταν ταξίδι μακρινό, δεν είχε γυρισμό…


Το φως του ήλιου χάθηκε έσβησε το τραγούδι.


Χείλη σφραγισμένα.


Τα μάτια βουρκωμένα, καρδιές γεμάτες πόνο, οδύνη, σπαραγμό!


Αυτή η Άνοιξη έφυγε, πέταξε σαν το πουλί.


Ήταν Αλίμονο! Χωρίς ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ…

Κρυσταλλία Σαντά - Παναγιωτάκου

__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard