Όπως σχεδόν όλοι, παρακολούθησα με τεράστιο ενδιαφέρον και πάθος την συγκλονιστική πορεία της Εθνικής Ελλάδος στο Μουντομπάσκετ που ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες, φέρνοντας τα παιδιά του Δράκου να ταπεινώνουν τα αμερικανάκια του Ν.Β.Α. και να καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση του κόσμου. Και αυτή, λόγω απλά μιας απίστευτα κακής αγωνιστικής μέρας για τους γαλανόλευκους, που τους στέρησε αυτό που και η ποιότητα και η δουλειά τους άξιζε πέρα για πέρα: Τη πρωτιά.
Σε ό,τι αφορά βεβαίως τα αγωνιστικά, πρέπει να γυρίσετε μερικές σελίδες στην εφημερίδα και να φτάσετε στον Άθλο και τον Νίκο Μπαρμπαγιάννη.
Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένα άλλα συμπεράσματα- όχι απαραίτητα ευχάριστα- που κατεδείχθησαν μέσα από τη μαγική πορεία της «Αγαπημένης όλων των Ελλήνων», στα οποία καλό θα είναι πιστεύω να σταθούμε:
Καταρχάς, αυτή είναι η αδιαμφισβήτητα κορυφαία στιγμή του ελληνικού αθλητισμού διαχρονικά. Δεν είναι όμως η μόνη. Και δεν νομίζω να ξεχνά κανείς ούτε τις «ημέρες ‘87», ούτε τον περυσινό θρίαμβο, ούτε και τις άλλες λαμπρές συμμετοχές μας στο ευρωμπάσκετ και το μουντομπάσκετ τα προηγούμενα χρόνια. Δεν νομίζω επίσης, πως θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε ποτέ το euro2004 στο ποδόσφαιρο. Σημειώστε ακόμη το παγκόσμιο μετάλλιο στο πόλο και αναρίθμητες ακόμη παγκοσμίου βεληνεκούς διακρίσεις μας και σε ομαδικό και σε ατομικό επίπεδο.
Γνωρίζετε άραγε άλλη χώρα εκτάσεως μόλις 131.940 km2 (94η στον κόσμο) και πληθυσμού 10.668.354 (72η στον κόσμο), με τέτοιες επιτυχίες; Μπορεί τελικά κανείς να αμφισβητήσει- χωρίς να επιδείξει κακεντρέχεια- ότι τούτη η χώρα εκτός από κοιτίδα του κλασσικού πολιτισμού, από ένα απαράμιλλης ιστορικής βαρύτητας έθνος και από μιας μοναδικής φυσικής ωραιότητας περιοχή, είναι και η απόλυτη πρωτεύουσα του παγκόσμιου αθλητισμού; Σαφώς και όχι.
Και όμως. Αμέσως μετά την βαριά ήττα από τους Ισπανούς, οι φωνές έγιναν κραυγές και οι κραυγές βροχή ύβρεων, καταλογισμών ευθυνών και αναθεματισμών για τους ΗΡΩΕΣ, κατά τους ίδιους ανθρώπους, μέχρι δύο ώρες πριν! …
Υψηλού όμως ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος αποδείχθηκαν όλο αυτό το διάστημα των αγώνων και οι σχολιασμοί των δημοσιογράφων και των ειδικών όπως τις παρακολουθήσαμε είτε από την τηλεόραση είτε από τις εφημερίδες. Τι για απίστευτες εκπλήξεις μίλησαν, τι αμέτρητες ώρες προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί οι Αμερικανοί έχασαν από εμάς (και όχι πόσο εύκολα και δίκαια τους νικήσαμε εμείς) δεν περιγράφεται!
Το πρώτο φίλοι μου λέγεται αγνωμοσύνη και αμετροέπεια. Και το δεύτερο μεμψιμοιρία και ραγιαδισμός. Και αυτά πάνε πακέτο και είναι αναπόσπαστα γνωρίσματα ενός λαού, του καλύτερου λαού, του ελληνικού. Που καλό είναι κάποτε να το καταλάβει. Μαζί με όλα τα ακραία υπέροχα, κουβαλάει και κάποια άλλα που θα τον κρατάνε πιο πίσω από ό,τι του πρέπει.
Δεν τα σημειώνω αυτά για κριτική όμως. Απλά καλό είναι να τα έχουμε στο μυαλό, πριν τα βάζουμε κάθε φορά με τους άλλους. Και στο μεταξύ να το γλεντάμε. Γιατί ως Έλληνες- είπαμε- είμαστε ανώτεροι… Και λεβέντες!
