οιος να σου το ‘λεγε φίλε μου, που χτυπιόσουνα πριν κάνα-δύο χρόνια να αποδείξεις ότι και ρατσιστής δεν είσαι αλλά και οι Αλβανοί δεν μπορούν να σηκώνουν την ελληνική Σημαία. Και ποιος να μου το ‘λεγε και ‘μένα δηλαδή (γιατί τα ίδια έλεγα και έγραφα), ότι σήμερα μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να παρακαλάμε μερικά… «άξια» ελληνόπουλα να την καταδεχτούν και να ευχαριστούμε κάποια παιδιά που δεν γεννήθηκαν εδώ, γιατί- τελικά- με περηφάνια φέρουν τη γαλανόλευκη…
Κουνάς το κεφάλι, απογοητευμένος; Ίσως πρέπει να… χαρείς: Γιατί, μάλλον σε κάποιο ατομικό νιρβάνα πρέπει να βρισκόμασταν κι οι δυο, μέχρι να μας ξυπνήσει αυτή η υπέροχη μαθήτρια του Σταυρού Χαλκιδικής, που για συνειδησιακούς λόγους ΑΡΝΗΘΗΚΕ να σηκώσει την Σημαία της Ηρωικής- αλλά και χάριν αυτής και των ομοίων της, καημένης- πατρίδας της!
Μπράβο στην κοπέλα αυτή, μπράβο και στον πατέρα της, το θείο της- υποθέτω και σε κάποιους από τους δασκάλους της, που την έκαναν τόσο αριστούχο, για να μπορεί σήμερα να μας δώσει ηχηρό μάθημα…
Για να μας πει ότι η παρέλαση δεν είναι τελικά παρά μια σιχαμένη βόλτα που επέβαλαν οι φασίστες και η σημαία ένα παλιόπανο, που μας δημιουργεί… συνειδησιακά προβλήματα. Δεν ξέρω αν χρησιμοποίησε ακριβώς αυτές τις λέξεις, αλλά πιστεύω και αυτή πρέπει να με ευχαριστήσει, που τόσο ωραία τις αράδιασα για να αποδώσω την κεντρική ιδέα της ενάρετης και επαναστατικής δράσης της… Μπράβο και στους φίλους της, που προσέτρεξε να ενισχύσει με την παρουσία της, αριστεριστές και… αντιρατσιστές (!), που με πανό και απαράδεκτα συνθήματα επιτέθηκαν στον… βάρβαρο θεσμό των παρελάσεων…
Και τα εννοώ τα μπράβο, γιατί μπορείς μέσα από όλα αυτά να δεις κι εσύ, να δω κι εγώ, τι είδους πρόοδο έφεραν στον τόπο κάποιες- και καλά- «αριστερές» και «δημοκρατικές» δυνάμεις, που τόσα χρόνια ορισμένοι τους αναγνώριζαν το μονοπώλιο στην κουλτούρα, τις τέχνες, το δίκαιο, τον λαϊκό αγώνα. Γιατί έτσι μπορούμε να θυμηθούμε ξανά τις εικόνες των καλόπαιδων να καίνε τη Σημαία στο Πολυτεχνείο αλλά και τις συνηγορίες κάποιων λαμπρών Πρυτάνεων, δείγμα επίσης μιας ολόκληρης εποχής, που βασίστηκε στον φτηνό λαϊκισμό, την εύκολη προπαγάνδα, τον εξευτελισμό των θεσμών και τη δαιμονοποίηση του παρελθόντος… Μιας εποχής που κραδαίνοντας τον… δεξιό μπαμπούλα, πέρασε τις ψυχές των παιδιών απευθείας στην αντίπερα όχθη, στο θράσος, την ασέβεια, τα κατέστησε ΑΝΑΞΙΑ να είναι φορείς της πιο λαμπρής Ιστορίας ανά τα έθνη…
Φυσικά δεν μιλάω για όλα τα παιδιά, ούτε για τα περισσότερα, είναι όμως πολλά. Και κυρίως δεν φταίνε αυτά. Άλλοι φταίνε, κάποιους από αυτούς τους έχουμε μπροστά μας και αν συνεχίσουμε να τους τιμούμε με την παρουσία μας, την εκτίμησή μας, ακόμη και με τη ψήφο μας μερικές φορές, απλά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι… παίρνουμε ό,τι μας αξίζει… Και ότι τους αμνήμονες και αγνώμονες μπορούμε να τους συναντήσουμε ανά πάσα στιγμή στον καθρέπτη μας…
Δική μας η επιλογή, γιατί επιλογή υπάρχει. Όπως, το να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ΑΡΙΣΤΟ Άνθρωπο, Μαθητή και Έλληνα 17χρονο μαθητή της Σούδας, Μανώλη Τσιτσιριδάκη, που ούτε το πρόβλημα όρασης που αντιμετωπίζει, ούτε η συνείδησή του, τον εμπόδισε να σηκώσει με περηφάνια την σημαία και να παρελάσει. Όπως και το να ξανασκεφτούμε αν θα κρατήσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι, μακριά από την παρέλαση, επειδή ο Σημαιοφόρος δεν είναι Έλληνας.
Γιατί ίσως η κοπέλα με τα συνειδησιακά προβλήματα μας απέδειξε, πως Έλληνας είναι κυρίως αυτός που θέλει να είναι Έλληνας. Και ΑΝ κάποιος το ΘΕΛΕΙ, ίσως ΑΞΙΖΕΙ και μια ευκαιρία.
