αμιά φορά, ψάχνοντας να βρω το θέμα μου, κάνω μια βόλτα στο διαδίκτυο, με την ελπίδα να ανοίξω τους ορίζοντες της οπτικής και της σκέψης μου, φοβούμενος ακριβώς τη συρρίκνωση, με την οποία απειλεί κι εμένα κι εσένα η καθημερινότητα, με όλα τα τετριμμένα, τις μικρότητες, τις φοβίες και τα προβλήματα, που κουβαλά μαζί της…
Στην τελευταία περιήγηση μου πράγματι, εντόπισα σημαντικά ζητήματα, που θα σε ενδιαφέρουν.
Όπως η δημοσκόπηση της GALLUP για λογαριασμό του BBC, που καταδεικνύει την απαξίωση των πολιτικών και των θεσμών από τους πολίτες της Ευρώπης, αυτούς που πιστεύουν πως «κάποιοι άλλοι, από πίσω» μας διαφεντεύουν.
Ή η αποκάλυψη απόρρητων εγγράφων του Αμερικανικού Πενταγώνου, από τον «New York Observer», που προβλέπουν με ακρίβεια την πορεία καταστροφής του πλανήτη, με τη μορφή ακραίων φαινομένων της φύσης- εκδικητή, στα εγκλήματα του πολιτισμένου κόσμου μας.
Το κακό είναι, πως μελετώντας τα συγκλονιστικά στοιχεία, που παρατίθενται από τις πλέον έγκυρες πηγές πληροφόρησης στον πλανήτη, όχι μόνο δεν πανικοβλήθηκα, αλλά ούτε καν εξεπλάγην. Και νομίζω, ότι το ίδιο θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ήταν στη θέση μου.
Βλέπεις, ίσως να μη γνώριζα τα ακριβή ποσοστά των επιμέρους απαντήσεων των Ευρωπαίων στη δημοσκόπηση, τελικά όμως το συμπέρασμά της το γνώριζα. Ίσως να μην είχα ακούσει ποτέ λεπτομέρειες, όπως ότι το 2050 μεγάλες παραθαλάσσιες ευρωπαϊκές πόλεις, σαν τη Βενετία και τη Χάγη, θα έχουν καταποντιστεί και θα έχουν περάσει στο «κάποτε» (και αργότερα στο «αν») ή ότι η Μεγάλη Βρετανία πολύ σύντομα θα έχει κυριευτεί από Σιβηρικό χειμώνα- φονιά των περισσότερων κατοίκων της, αλλά τελικά το βέβαιο και κοντινό σημείο «0» της γης σαφώς και το έχω αντιληφθεί…
Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, προς τι η προκλητική αδιαφορία η δική μου, η δική σου, όλων μας, έναντι της συνολικής, εξευτελιστικής για το ανθρώπινο είδος, σημερινής πραγματικότητας; Λόγοι μπορούν να επινοηθούν πολλοί. Αναλύσεις μπορούν να γίνουν επίσης πολλές. Και με τις αναλύσεις, όπως πάντα, μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από αριθμούς και παγκόσμιες θεωρίες- άλλοθι για την «ατομική μας αθώωση»…
Μόνο που νομίζω ότι το ερώτημα που μόλις έθεσα είναι παραπειστικό. Γιατί αυτό που διαπίστωσα κατά την ανίχνευση της θεματολογίας μου, ήταν πως δεν αναζητούσα γνώση. Ζητούσα μόνο να ξεθάψω από το μυαλό μου όλα εκείνα που έχω αποσύρει από το συνειδητό ως «αυτονόητα». Όλα εκείνα που άλλοτε υποτίμησα, άλλοτε εξέλαβα ως θέσφατα και κυρίως άλλοτε ήθελα να κρύψω.
Κάποτε, ενδεχομένως, το ζητούμενο ήταν πριν και πάνω από όλα η συλλογικότητα στη σκέψη, στο όραμα, στην ενέργεια. Τώρα, ενδεχομένως, πολλά να άλλαξαν και αν θέλουμε να μείνουμε άνθρωποι, πρέπει πλέον να ξεκινήσουμε από τον ενικό αριθμό σε πρώτο πρόσωπο. Να πάμε στην αρχή. Να βάλουμε το υποκείμενο «εγώ». Να κλείσουμε την πρόταση με ερωτηματικό.
Γιατί πως μπορείς να ψάξεις το άλλο, αν δεν έχεις ψάξει εσένα; Πως νομίζεις ότι μπορείς να αγωνιστείς για όλους, αν δεν τολμάς να κοιτάξεις καν μέσα σου;
Ειλικρινά, έχεις σκεφτεί πόσες φορές διστάζεις να εμπιστευτείς; Έχεις σκεφτεί πόσες φορές, όσο κι αν το θέλεις, δεν λες «σ’ αγαπώ»; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο μόνος μεγάλος και τρομακτικός άγνωστός σου, αυτός που σε φοβίζει, είσαι εσύ; Εγώ συνήθως το αποφεύγω. Λέω όμως να κάνω μια εξαίρεση…
